Naniniwala ka ba kay Santa Claus?

Isa si Santa Claus (o San Nicholas) sa mga pinakasikat na characters tuwing sasapit ang Kapaskuhan. Ang mataba, pulang-pula at balbasaradong mama na ito na ayon sa marami ay naninirahan sa North Pole ay paboritong paborito lalo na ng mga bata dahil sa pamimigay niya ng iba’t ibang regalo, pagkain, laruan, damit, at iba pa. Sulatan mo lang siya tungkol sa gusto mong hilingin at ibibigay niya sa iyo sa Pasko, basta’t magpakabait ka lang. Sabi nga sa isang popular na awitin, “He’s making a list and checking it twice. Gonna find out who’s naughty or nice. ~Seniklos~ is coming to tooown…”.

"Seniklos is comin' to town..."

Kung pagbabasehan natin ang ating mga nakikita, maaaring may Santa Claus nga sa mundong ito. Pero ang magpunta si Santa Claus sa isang lugar na tulad ng Pilipinas, naniniwala ba kayo? Kami ng utol ko, naniniwala dati. Pinalaki kasi kami ng aming mga magulang na pinapaniwala sa aming meron ngang Santa Claus na namimigay ng mga regalo sa Pasko. Kaya naman noong bata pa kami ay Pasko ang pinakamasayang araw na aming inaabangan sa pagtatapos ng bawat taon. Oktubre pa lamang ay nagkakabit na kami ng Christmas Tree sa bahay at pagsapit pa lang ng buwan ng Nobyembre ay gumagawa na kami ng liham upang sa pagdating ni Santa Claus sa bahay namin (Oo, sa bahay mismo namin!) sa bisperas ng Pasko ay makita niya ito at ibigay ang aming mga mumunting kahilingan.

Hindi naman kami binibigo ni Santa Claus. Ilan sa mga binigay niya sa akin sa mga nagdaang Pasko ay notebook na may Walt Disney design, NASA rocketship, higanteng flying helicopter, magic coloring book, 64 pieces ng Crayola crayons, hard bound book na pop-up (‘yung kapag binuksan mo ay parang 2D ‘yung image na nagpa-pop-up, basta hehe), Matchbox toys na nakalagay sa asul na mala-maletang bag na yari sa tela (hindi ko makalimutan ito), Tagalized Mickey Mouse comics na colored (naaalala ko ito, may nabibiling ganito dati. Ngayon wala na), at ang makapangyarihang Power Penz na isa sa pinakapaborito kong bagay na ibinigay sa akin ni Santa Claus. Ang huli kong natanggap na regalo mula kay Santa Claus noong dose anyos ako (Opo, grade 6 na ako ay naniniwala pa rin kami ng utol ko kay Santa Claus) ay ang bisikletang may dalawang maliliit na gulong sa gilid panggabay sa mga hindi pa marunong magbisikleta ng dalawahan ang gulong at personalized face towel na may burda ng pangalan ko.

Ang inyong lingkod habang nagbubukas ng regalong bigay ni "Santa Claus"

Isa rin sa mga pinaniwalaan namin noon ay ang pagiging mahilig ni Santa Claus sa Coca-Cola. May commercial kasi dati sa TV na umiinom ng Coke si Santa Claus na binigay ng batang lalake at bilang ganti ay tinupad niya ang wishlist ng batang ito sa araw ng Pasko. Kaya naman bago kami matulog sa bisperas ng Pasko ay naglalagay na rin kami ng ilang Coke in can sa ilalim ng Christmas Tree kasama ng aming liham bilang paghahanda sa pagdating ng isang bisitang mula pa sa North Pole na ini-expect namin na pumapasok ng bahay namin taun-taon.

Tanong ninyo siguro kung paano nakakapasok si Santa Claus sa bahay namin. May duplicate key kasi siya. ‘De, biro lang. Pinaniwala kami ng aming mga magulang na may magic na taglay si Santa Claus at mula sa langit ay sa bubong ito dumadaan papasok ng bahay namin na saktong saktong sa Christmas Tree pa mismo luma-landing. (‘Di kaya akyat-bahay gang ‘yun? Joke.)

Pero minsan ay dumating ang pagkakataong natuklasan namin ng utol ko ang katotohanan sa likod ng misteryong ito. Nalaman naming sina itay at inay lang pala ‘yung Santa Claus na namimigay sa amin ng regalo sa Pasko. Sila mismo kasi ay umamin sa amin nang minsang tanungin namin sila kung meron ba talagang Santa Claus na nagpupunta sa bahay. Hindi man sila sumagot ay halata sa kanilang mga bungisngis ang pagsasabi ng katotohanan at realidad ng tungkol sa Kapaskuhan. Sabi pa nila, ganito raw ang dapat naming gawin sa magiging anak namin at kapag nagkaroon na ng tamang pag-iisip ay sabihin na ang katotohanan tungkol kay Santa Claus.

(Makikita sa ikalawang larawan ang regalong NASA rocketship na kasalukuyang binubuksan ng isang cute na cute na batang nagngangalang Alden (LOLJK). Sa gawing kanan ko ay ‘yung giant flying helicopter at sa kaliwa ko naman ay ang napakaganda kong si inay. Nasa background naman ang Christmas Tree namin. At pagmasdan ninyo, may bentilador sa likod! ‘Yan ‘yung Rota Aire na bentilador. Hehe.)

Nagbabasa ka ba noon ng "mainit-init" na Pupung?

Sa tuwing dumarating ang rasyon ng Manila Bulletin ng lola ko sa bahay nila noong bata pa ako, bukod sa Liwayway Magazine at Funny Komiks na laging kasama ng diyaryo tuwing Martes at Biyernes, dalawa o tatlong pahina lang nito ang binubuksan ko — ang TV guide at movie guide (kahit hindi pa ako mahilig manood ng sine noon), at ang comics section. Hindi ko naman binabasa lahat ng comics doon. Nilalaktawan ko ‘yung iba lalo na ‘yung mga ingles dahil hindi ko pa naiintindihan. Pero sa dinami-dami ng comics doon, tanging ang Pupung comic strip lamang ang talagang nagustuhan ko. Enjoy na enjoy ako sa kababasa nito sa diyaryo araw-araw at nangarap ako na sana eh magkaroon ng isang libro na naglalaman ng compilations ng lahat ng Pupung comic strips na ito.

Isang ordinaryong oras ng recess o breaktime ng pagiging estudyante ko bilang grade three noon nang meron akong mapansin na pinagkakaguluhan ng mga kaklase ko sa may ‘di kalayuan. Meron pala silang binabasang libro na pag-aari ng isa naming classmate na matalino at tinutukso naming “kuwago” dahil malaki ang mata. Naisipan kong maki-usyoso sa kanila. Pagtingin ko, nasabi ko na lang sa sarili ko na mukhang pamilyar sa akin ‘yung binabasa nila. Sinilip ko ‘yung cover. May malalaking letra na kulay pula: P-U-P-U-N-G, kasunod ang kasing laking numero na “2”. “The Best Of Pupung 2”. Pupung! Wow! Tuwang tuwa ako noon! Parang natupad ang pinaka-aasam asam ko na magkaroon ng compilation ng Pupung. Nagpabili agad ako nito sa nanay ko pagkauwi. At simula nga noon ay naging masugid na tagasubaybay na ako ng Pupung comic strip compilation.

Ang dakilang Pupung collection ng inyong lingkod

(At d’yan nagwawakas ang aking kuwento. ‘De, biro lang. Hindi pa nga ako nagsisimula eh. Matulog ka muna ulit.)

Ang Pupung ay isang comic strip na nilikha ng kartunistang si Tonton Young. Nagsimula bilang “My Little Pupung”, ito ay regular na lumalabas sa tabloid naTempo noong 1983. Matapos patalsikin si dating pangulong Ferdinand Marcosnoong 1986, lumipat si Tonton Young sa Manila Bulletin kasama ang kanyang comic strip na tinawag nang “Pupung”.

Umiikot ang istorya ng Pupung kay Pupung, isang batang may kulot na buhok (pero hindi salot dahil mabait siya, pakialamero lang). Kasama rin sa kanilang mga tauhan sina Lolo Dom na kahit matanda na’y mahilig pa rin sa chicks, si Lelong na tatay niLolo Dom at mas mahilig sa chicks, si Inday o Day na helper ng pamilya at mahilig sa pagkain, si Jordan na unanong houseboy sa lugawan at matalinong cook na laging inaasar si Day sa kanyang katabaan at katangahan, si Dad na tatay niPupung at anak ni Lolo Dom (“Dad” talaga ang pangalan), at si Larry Bird na isang madaldal at alaskador na parrot.

Siguro kung natupad ‘yung pangarap ko dati na magkaroon ng Pupung The Movie o kaya Pupung TV Series, bagay na bagay sina Zaijan “Santino” Zaranilla bilang siPupung, Ruby Rodriguez bilang si Day, Dagul (o kaya si Noel “Ungga” Ayala para old fashioned) bilang si Jordan, at ang namayapang si Babalu bilang si Lolo Dom. Pero hindi na importante ‘yun dahil hindi naman natuloy. Tsaka opinyon ko lang naman ‘yun dahil fan talaga ako ng Pupung noon at gusto kong makapanood sa sinehan ng Pupung The Movie. Kung ‘yung Pugad Baboy nga eh nagkaroon ng TV Series noong mid 90s, dapat nagkaroon din pati ang Pupung.

Karaniwang istorya ng Pupung ay mga simpleng asaran at tipikal na paglalaro-laro ng iba’t ibang mga salita o “wordplay”. Pero ang pinakasikat ay ‘yung may halong paghahalintulad sa isang tao, hayop, o bagay. Sa huling frame ng isang comic strip ng Pupung ay karaniwang mababasa ang mga pangungusap na “Nagmukhang <pangalan ng artista> si Lolo Dom!”, o kaya “Ngek! Nagparang <pangalan ng bagay o hayop> si Day!”.

Simple, malinis at pambata. ‘Yan ang estilo ng pagpapatawa (brand of humor) niTonton Young at ng Pupung pero nakakapagbigay ng saya lalo na kung mababaw ang kaligayahan mo. Kaya masasabi din na ang Pupung ay isang comic strip na ginawa para sa lahat, pero mas naaangkop ito sa mga bata (at isip bata).

Naglabas ang Pupung Company ng sampung (10) compilation ng Pupung comic strips at makikita ito sa larawan. Nang mag-migrate si Tonton Young sa US of A ay medyo natigil na rin ako sa pagbabasa nito dahil hindi na rin ako gaanong nagandahan sa Pupung at medyo paulit-ulit na ang humor. Pero dahil naging koleksiyon ko ito, kinumpleto ko pa rin ito hanggang sa huling Pupung compilation na “Pupung 0”, na lumabas nitong 2008.

Halos magkasabay lang na naglabas ng comic strip compilation ang Pupung at angPugad Baboy. 1991 nang ilabas ang kauna-unahang compilation ng kumpare ni Tonton na si Pol Medina Jr., ang “Pugad Baboy One”. Nang sumunod na taon ay gumaya si Tonton Young at nilabas ang “The Best Of Pupung”. Ginawa pang colored ang comic strip ng Pupung simula noong taong 2000 upang mas makahakot ng maraming mambabasa. Pero sa tingin ko eh ito na ‘yung simula ng pagkaka-ungos ng Pugad Baboy. Naging bago kasi sa panlasa ang atake at estilo ng pagpapatawa ni Pol Medina Jr. sa Pugad Baboy kaya naman mas nagustuhan ito ng mamamayan (naks tunog makabayan).

Kung inaakala n’yong sa comic strip lang ‘yung lugawan nina Pupung eh nagkakamali kayo dahil meron talagang Pupung’s Lugawan sa may Vito Cruz na pagmamay-ari ni (teka, hindi ko pa nga pala alam kung sino ang may-ari ng lugawan na ‘yon. Si Tonton Young siguro). Ewan ko lang kung buhay pa ‘yung lugawan na ‘yon dahil hindi pa ako nagagawi ng Vito Cruz. Dati gusto kong subukan na kumain doon. Inaaya ko ang mga magulang ko pero malayo daw sa amin ‘yun. Kaya nagtiis na lang ako sa lugawan na malapit sa simbahan dito sa aming lugar, ang Nena’s Lugawan. Masarap din naman at eat-all-you-can pa minsan. At tulad ni Pupung at ng Pupung’s Lugawan ay institusyon nang maituturing ang Nena’s Lugawan dito sa lugar namin.

Tuwing uwian naman noong grade four ako eh kami ng isa kong kabarkada ang laging nahuhuling umuwi sa buong klase namin. Tumatambay pa kasi kami sa may gilid ng simbahan para magbasa ng Pupung na dala-dala ko. Kapag dumilim na eh hinihiram na lang n’ya ito at sa bahay na lang nila ipinagpapatuloy ang pagbabasa. Ewan ko ba kung bakit hindi s’ya nagpabili ng Pupung noon. Ang sabi n’ya kasi eh magpapabili rin s’ya. Okay, hindi na importante ito.

Lumalabas pa rin ang Pupung sa Manila Bulletin hanggang ngayon pero minsan ay puro replay na lang (parang programa sa telebisyon). Kamusta na kaya si Mr. Tonton Young? Gumagawa pa rin kaya s’ya ng Pupung comic strips o nagtitinda na lang ng lugaw sa Amerika? Tsaka kamusta na kaya ‘yung barkada kong nanghihiram ng Pupung sa akin sa gilid ng simbahan? Nakabili na kaya s’ya ng sariling kopya ng Pupung? Eh ‘yung kaklase kong kuwago, kamusta na rin kaya? Balita ko eh may crush daw sa akin ‘yun eh (Nakita ko kasi sa autograph/slumbook noon nakalagay “Who is your crush? <pangalan ng basketball player> and Alden”. Okay, nasabi ko lang, bihira lang ‘yun eh. Naks, ang haba ng tutsang ko).

Kamusta na rin kaya si Pupung? Siguro kung tunay na tao man siya eh malamang binata na s’ya at malagong malago na na parang bulbol ang lugawan business n’ya.