Naki-“Go! Go! Power Rangers!” ka rin ba noong mid 90s?

Ilang beses ko nang nakikita sa dash ito. Panahon na siguro para ikuwento ko ang sarili kong karanasan ng pagiging “Power Ranger Addict” noong bata pa ako (naks).

Dekada nobenta. Panahon ng aking kamusmusan. Ang dekada kung saan limitado lang sa iilan ang nasa isip hindi lang ng aking sarili kundi pati na ang mga katulad kong mga kabataan noong panahong ‘yun: Kain, nood TV, laro, nood TV, laro, nood TV ulit. At itong huling dalawa ang madalas naming gawin ng mga kalaro at pinsan ko tuwing hapon. Ilang beses kaming nagsisi-akyatan sa sira-sira at nilulumot na pader ng kapitbahay, magaya lang ang nangyaring eksena sa napanood naming Maskman. Sama-sama rin kaming nakasalampak sa sahig at nakahilera sa harap ng telebisyon, tutok na tutok sa pinapanood na Jetman dahil inaabangan namin ang Yellow Owl at malusog na si Raita dahil tinutukso namin ito sa maganda naming pinsan. At s’yempre, tigil muna sa paglalaro ng Super Mario sa Family Computer kapag oras nang magpasiklab ang magkakapatid sa Fiveman.

Limang tauhan. Limang magpipinsan. Ganyan ang buhay namin noon na umiikot sa tatlong palabas na ito. At ganyan ang dekada nobenta. Akala namin, tapos na ang lahat pagkatapos ng Maskman, Jetman at Fiveman. Sumapit ang taong 1995. Isang Biyernes ng gabi, sa ABS CBN na kilala noon sa tawag na Sarimanok Network. Limang tauhan muli ang nagpakitang gilas, suot ang kanilang mga makukulay na costume na para bang hawig din sa mga nakasanayan naming panooring programa na may salitang “man” sa huli. Dito namin natuklasan ang Power Rangers. Mighty Morphin Power Rangers ang eksaktong pamagat ng programang ito tuwing Biyernes ng gabi sa ABS CBN. Ito ang isa sa mga paboritong palabas ng mga kabataan noong hindi pa sinasakop ng kadramahang walang hanggan ang primetime block.

Ang orihinal na Power Rangers ay kinabibilangan nina Jason Lee Scott (Red Ranger) na may arsenal na Tyrannosaurus, Zack Taylor (Black Ranger) bilang Mastodon, Billy Cranston (Blue Ranger) bilang Triceratops, Kimberly Hart (Pnk Ranger) bilang Pterodactyl, Trini Kwan (Yellow Ranger) bilang Saber-Toothed Tiger, at Tommy Oliver (Green Ranger/White Ranger) bilang Dragonzord/Tigerzord. Kasama rin ang mga villains na sina Rita Repulsa, Lord Zedd at ang walang kamatayang alagad ni Rita Repulsa na Putty Patrollers (walang kinalaman sa TV Patrol at oo, korni ang hirit kong ito). At syempre, kabilang din ang mga dakilang kakampi ng Power Rangers na mala-hologram effect na si Zordon at ang assistant nitong robot at cute na cute na si Alpha 5 (sa pagkakaalam ko eh ito ‘yung punggok na robot na laging may “ayayayayay!” sa bawat umpisa ng dialogue).

Katulad ng Maskman, Fiveman at Jetman, pati na rin sa Ninja Turtles, kanya-kanya rin kaming portrayal sa Power Rangers. S’yempre, ako si Blue Ranger (na bagay naman dahil kainitan noon ng Power Rangers nang mag-umpisa akong magsuot ng salamin sa mata), ang Red Ranger namin ay ‘yung pinakamatanda kong pinsan, ang Black Ranger namin ay ‘yung pinsan kong utal-utal at sunog na ang balat kakapalipad ng saranggola tuwing hapon sa may open field na malapit sa likod ng kanilang bahay, ‘yung pinakamaganda kong pinsan ang Pink Ranger (na lagi naming pinag-aawayan ni utal-utal na pinsan kung sino sa amin ang crush n’ya), at ‘yung pinakabatang pinsan namin na babae (na may asawa’t dalawang anak na ngayon) ay si Yellow Ranger. Dahil anim ang Power Rangers, sinalimpusa na namin ang utol ko kahit noong mga panahong ‘yun eh wala naman talaga s’yang naiintindihan sa pinaggagawa at pinapanood n’ya sa telebisyon. S’ya naman si Green Ranger. Ilang beses ko nang kinukuwento ang mga pinsan kong ito dito sa aking blog kaya’t kung matagal mo nang sinusundan ang blog ko eh malamang nakukulitan ka na sa akin. Wala akong pakialam sa ‘yo. ‘De biro lang.

Bukod kay utol at sa aming magpipinsan, patok din ang Power Rangers sa eskwela noon. Merong tindahan ng mga laruan sa Divisoria ang kabarkada ko at nagbebenta sila ng Power Rangers merchandise tulad ng mga laruan, coloring books, at ang mabenta sa klase namin noon na sticker album na may design na Power Rangers sa harapan. Merong isang sticker album na ang nasa cover ay si Red Ranger. Ayon sa kabarkada ko, meron s’yang natuklasang hindi kanais-nais na tanawin sa cover na ‘yun. S’yempre dahil kami ay mga chismosong wagas, tinanong namin kung ano ang ‘di kanais nais na ‘yun. Tinuro n’ya sa amin ang costume o suit ni Red Ranger at kapansin-pansing nakaumbok ang “Sesame Street” nito! Hanga naman kami sa kabarkada ko dahil ngayon lang kami nakakita ng ganon sa isang wholesome na Power Ranger. Bakit nakaumbok ang “Sesame Street” ni Red Ranger? Nagkaroon kaming magbabarkada ng konklusyon kung bakit. Sa palagay namin eh nakita ni Red Ranger si Pink Ranger na nakahubo’t hubad (maganda kasi si Kimberly, crush ko ito dati pati ng mga pinsan ko. Meron pa kaming poster ng Power Rangers na kasama sa promo dati ng Dunkin Donuts at hinahalik-halikan namin kunyari si Pink Ranger dito. Libre lang namang pagpantasyahan ang isang poster, kanya-kanyang trip ‘yan) kaya ayun, nanigas daw ang “Sesame Street” ni Red Ranger! Ang galing talaga naming gumawa ng kuwento. (Nga pala, kung hindi mo alam kung ano ang “Sesame Street” na tinutukoy ko, marapat lamang na basahin mo ang link na ito.)

Napag-uusapan na rin lang ang kapatid ko, dati eh tuwang tuwa kami sa kanya kapag oras na ng Power rangers. Utal-utal kasi n’yang ginagaya ang sigaw nila. ‘Yun bang sigaw na “Mastodon!” ay nagiging “Mastadang!”, ang Triceratops ay nagiging “Cry-seni-taps”, ang Pterodactyl ay nagiging “Terenaxen”, ang Saber-Toothed Tiger ay nagiging “Seven To Tiger”, ang Tyrannosaurus ay “Dry-ni-sor” at ang Dragonzord ay “Titanus, Stenosaurus, Denopasaurus, Asdfghjkl, Qwertypop” (mga salitang tanging s’ya lang ang nakakaalam at hindi na namin inusisa pa kung ano ‘yun). Minsan naman, kapag natatakot pumunta sa isang madilim na lugar si utol (alam naman natin ang bata, takot sa dilim dahil may moomooo daw) ay pinapakanta namin s’ya ng theme song ng Power Rangers para maging matapang s’ya. Ayun, sa awa naman ng kaabnormalan eh nawawala ang takot n’ya sa dilim.

Pero isa na yata sa pinaka-abnormal na gawain namin ni utol ay sa mga oras na meron kaming isang bagay na hinahanap. Theme song namin ang “Go go Power Rangers” sa mga pagkakataong nagkakaroon kami ng problema, halimbawa sa mga piraso ng Lego na nawawala. Kapag hindi namin makita ang isang piraso ng Lego, magtutulungan kaming hanapin ang nawawalang ito habang umaawit — oo, umaawit ng “Go go Power Rangeeers, tenenenenenen!” paulit-ulit lang ‘yan hanggang sa makita namin ang nawawalang piraso ng Lego o ng isang bagay na ‘di namin makita-kita. Walang katiyakan ang bisa ng awit na “Go Go Power Rangers tenenenen” pero ewan ko ba, nagsisilbi sigurong cheer ek-ek o chant oink oink sa aming magkapatid ‘yun, para bang motivation para mas pagbutihin pa namin ang paghahanap sa nawawalang bagay. At sa awa ulit ng kaabnormalan eh mabilis naming nakikita ang bagay na ito kapag nagsimula na kaming umawit.

Marami pang naging version ang Power Rangers noon. Nar’yan ang Power Rangers Sub Zero, Power Rangers Zero, Power Rangers Mystic Force, Power Rangers Jungle Fury, Power Rangers Zeo, Power Rangers Chuk-Chak-Chenes at iba pa, pero iba pa rin ang naging impact sa aming mga kabataan ng original na Mighty Morphin Power Rangers. At kahit na matagal nang walang Power Rangers (‘yung original) sa telebisyon, mananatili pa rin silang buhay sa aming isip, nagpapaalalang minsan kami ay naging musmos at nakipaglaro sa iba’t ibang hamon ng buhay kabataan.

“It’s morphin’ time!”