Isa ka bang “monster” na kumakain ng “train” noong bata?

“Ayan na ang monster! Kakainin na niya ‘yung train! Choo-chooooo!” (sabay bukas ng bibig)…

Isa lang ito sa mga pamilyar na linya sa tuwing susubuan ng isang nanay o mas nakatatanda ang isang bata. Sa tagpong ito ay pursigido ang matanda na isubo ang pagkain na nasa kutsara sa bibig ng nag-iinarteng bata. Bakit nga kaya hirap pakainin ang isang bata? Sabi nga sa isang patalastas, hirap pakainin si baby dahil ang daming kaagaw sa atensiyon. Siguro nga totoo ‘yun. Kaya naman kung anu-ano ang naiisip na gimik para lang mapakain ang bata. Dinamay pa ang nananahimik na train at natutulog na monster maisubo lang ni baby ang pagkain.

Isa na ako sa mga hirap pakainin noong bata. Mabagal akong kumain noon lalo na kapag ang ulam ay karne. Hindi ko manguyang mabuti kaya kadalasan ay iniluluwa ko ito sa gilid ng plato na para bang nagluwa lang ng chewing gum na walang tamis. Minsan akong napagalitan ng tibo kong tita noon dahil nakita niyang panay luwa ako pagkain sa gilid ng pinggan. Huwag daw akong umarte sa pagkain. Magmula noon, takot na ako kapag si tita obit ang nagsusubo sa akin ng pagkain.

Maarte rin ako sa pagkain noong bata. Kung karne ang ulam ay gusto kong nakapira-piraso ang mga ito sa gilid ng kanin para isang sandok lang sa ulam, shoot na agad sa bibig. Minsan naman ay gusto ko pang gumamit ng plastik na pambatang pinggan. ‘Yun bang pinggan na may magkakahiwalay na lagayan ng kanin, ulam at sawsawan. Kapag hindi ko gamit ang ganitong pinggan, hindi ako ginaganahan sa pagkain. Minsan rin ay gusto kong may hawak na laruan habang nasa hapag-kainan. Ewan ko kung ano ang koneksyon ng mga laruan sa pagkain ko. Hindi pa rin naman ako ginaganahan sa pagkain.

Dahil rin sa kakulitan ko at pagiging pasaway sa pagkain ay nagkakaroon ng aksidente. Naaalala ko noong minsang susubuan ako dapat ng tita kong isa ng pagkain ay umiwas ako at biglang sumandal sa upuan. Ang problema, wala nga palang sandalan ang kinauupuan ko kaya ayun, tumama ang ulo ko sa sahig, nagkabukol. Syempre, umatungal ako na parang katapusan na ng mundo.

Isa na siguro sa mabisang paraan na naisip ng tita ko (siya kasi ang madalas magsubo ng pagkain sa akin noong bata pa lang ako. Spoiled kasi ako dun.) ay ito ngang “monster” at “train” technique. Bagamat imbis na train ay LRT ang ginagamit niya dahil alam niyang paborito ko ang LRT noong bata. Effective nga siya. Naisusubo ko naman ng maayos ang pagkain at magmula noon ay natuto na akong kumain ng maayos, maglinis ng pinagkainan at ngumuya ng karne.